Paradijsvogel Geheimen voor een Bloeiende Eetbare Tuin!

Toen ik in de stad woonde en studeerde, raakte ik het contact met de natuur volledig kwijt. Bij het zien van de volle maan voelde ik soms ineens een intens besef van verbondenheid, maar het dagelijkse leven was druk en prikkelrijk. Via de rust die yoga me bracht, kon ik opnieuw voelen hoe diep mijn verlangen was om te leven in verbinding met de natuur en de seizoenen.

In Nieuw-Zeeland ontdekte ik een natuurlijke manier van tuinieren: permacultuur. Waar ik op de agrarische school afhaakte bij de lessen over kunstmest en chemische bestrijding, voelde ik hier juist een diepe ‘ja’. Permacultuur gaat over samenwerken met de natuur, niet ertegenin. Over het aanleggen van een eetbare tuin die in balans is met het ecosysteem om je heen. Het sloot perfect aan op mijn verlangen naar eenvoud, verbinding en overvloed.

Wat ik tijdens de permacultuuropleiding leerde, wakkerde een oud verlangen aan: het verlangen om zelfvoorzienend te leven. Minder afhankelijk van winkels en systemen, meer geworteld in de aarde.

Vanuit de stad verhuisde ik naar het platteland. Daar begon ik mijn eigen Eetbare Paradijs te bouwen. Door met mijn handen in de aarde te werken, de seizoenen bewust te vieren en te eten uit mijn tuin, voel ik me opnieuw verbonden met alles om me heen.